Grundig TK 145 de luxe

[jmaciek]

Grundig TK 145 de luxe

 

 

Produkowany w Niemczech w latach 1967 - 1969.

 

Pierwowzór naszych magnetofonów szpulowych serii ZK (modele ZK były produkowane przez Zakłady Radiowe im. M. Kasprzaka w Warszawie na licencji modeli TK firmy Grundig).

 

Dane techniczne:

Typ: monofoniczny

Elementy aktywne: lampy elektronowe

Ilość ścieżek: 4

Pasmo przenoszenia: 40 - 12500 Hz

Dynamika: ≥ 42 dB

Prędkość przesuwu taśmy: 9,53 cm/sek ±2 %

Maksymalna średnica szpuli: 15 cm

Czas odczytu pełnej szpuli z taśmą 35 µ (długogrająca): 4 h

Czas odczytu pełnej szpuli z taśmą 26 µ (podwójna): 6 h

Czas przewijania: ~ 220 sek (taśma 35 µ)

Nierówność przesuwu taśmy: ≤0,2 %   

Automatyka: wysterowanie i wyłączenie końcowe taśmy

Dodatkowe tryby zapisu: Synchroniczny (Playback), Trick

Wejście Radio/Mikro

Wyjście: Wzmacniacz, Głośnik dodatkowy, Słuchawka

Moc wyjściowa: 2,5 W

Pobór mocy: ~45 W

Wymiary: 395 x 290 x 175 mm

Ciężar: ~ 8,5 kg

 

Lampowy, czterościeżkowy, monofoniczny magnetofon szpulowy w wersji ekskluzywnej ‘de luxe’.

 

 

Magnetofon jest przedstawicielem nowej linii wzorniczej Grundiga serii TK, która się pojawiła się w 1966 roku. Włącznik sieciowy tego magnetofonu jest sprzężony z regulacją głośności. Podczas nagrywania regulacja ta jest regulacją poziomu zapisu. Poziom zapisu może być obserwowany na wskaźniku wskazówkowym (tylko model ‘de luxe’, standardowa wersja TK 145 miała wskaźnik oparty o lampę elektronową, tzw. ‘magiczne oko’). Wskaźnik działa tylko podczas nagrywania. Regulację barwy dźwięku ustawia się pokrętłem umieszczonym nad regulacją głośności, można też nią wyłączyć całkowicie głośnik wewnętrzny.

 

 

Magnetofonem steruje się okrągłym przełącznikiem funkcji – przewijanie do początku, pauza, start, pauza, przewijanie do końca taśmy. Nagrywanie realizuje się poprzez wciśnięcie przycisku zapis z jednoczesnym wybraniem funkcji start na przełączniku sterowania.

Magnetofon umożliwia nagrywanie w 4 trybach pracy wybieranych poprzez lekkie uniesienie i przekręcenie na odpowiednią pozycje przycisku Zapis:

·         Automatyczny: mowa

·         Automatyczny: muzyka

·         Ustawiany – regulacja poziomu zapisu potencjometrem głośności

·         Trikowy – nagrywanie bez użycia głowicy kasującej

 

 

Model TK 145, w odróżnieniu od modelu TK 140 ale podobnie jak model TK 125, posiada układ automatyki poziomu zapisu. W książce T. Głuski M. Próchnicki „Magnetofon ZK120 ZK125 ZK140 ZK145” (WKŁ 1973) układ ten jest opisany następująco: „Zastosowanie w magnetofonie ZK125 i ZK145 układu automatycznej regulacji wzmocnienia umożliwia mniej wprawnym użytkownikom nagrywanie audycji bez zniekształceń przy zachowaniu właściwej dynamiki zapisu”.

 

 

Magnetofon posiada także wyłącznik końca taśmy. Działa tylko dla taśmy z metalizowaną końcówką i polega na odłączeniu zasilania magnetofonu.

Do magnetofonu można podłączyć zewnętrzny głośnik o impedancji 5 omów – można to zrobić na 2 sposoby: tak, aby głośnik zewnętrzny grał razem z głośnikiem wewnętrznym albo grał samodzielnie. Magnetofon umożliwia zapis dźwięku z mikrofonu oraz odbiornika radiowego lub telewizyjnego (a obecnie z dowolnego źródła zewnętrznego) za pomocą standardowego kabla DIN 3-pinowego. Można go też podłączyć do zewnętrznego wzmacniacza. Posiada także licznik obrotów.

 

 

Kabel sieciowy mieści się w schowku w dolnej części obudowy, można tam też przechowywać np. kabel do nagrywania. Całość dopełnia pokrywa, którą od góry można nakryć magnetofon, aby się nie kurzył gdy nie jest używany albo gdy jest przenoszony. Pokrywa posiada od wewnątrz gąbki, które przytrzymują nieruchomo szpule. Transport ułatwiała ruchoma rączka, którą można zdemontować, kiedy nie jest używana. Rączka licuje się z przednim panelem magnetofonu, który skrywa głośnik i jest ozdobiony logiem firmy Grundig.

 

 

Ten magnetofon ma swój urok. Po włączeniu i puszczeniu muzyki z epoki tworzy niepowtarzalny klimat. Namiastkę tego klimatu można poczuć oglądając plakaty reklamowe firmy Grundig zamieszczane w folderach firmowych i czasopismach branży audio tamtych lat.

 

 

Magnetofon nie tylko wygląda, ale i naprawdę gra. I to gra ładnie. Nie wiem czy to zasługa lampy czy szpuli czy firmy Grundig a może wszystkie te elementy składają się na efekt końcowy. Dopiero kiedy uruchomiłem TK 145 DL to usłyszałem dobrej jakości dźwięk mono – naprawdę coś takiego istnieje – dźwięk jest pełny, zrównoważony, klarowny – po prostu ‘de luxe’ :-). Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem a przecież sprzęt mono towarzyszył mi przez dzieciństwo i wczesną młodość. Nawet teraz mogę go porównać do RM 222 i to nie ta liga, dźwięk z radiomagnetofonu mono jest płaski, bezbarwny, bez polotu i ma się nijak do dźwięku tego szpulowca. Co dziwne – a może i nie – nie mogą z nim rywalizować także polskie modele licencyjne, które posiadam: ZK 140 i ZK120T. Nie wiem czym to jest spowodowane – użytymi materiałami, jakością wykonania czy zużyciem technicznym – a są nowsze i powinny zagrać przynajmniej na tym samym poziomie, jak nie lepiej, a tak nie jest. Król mono pozostaje jeden: Grundig TK 145 de luxe.

 

PS. Jeśli przesadziłem to prośba o edycję.

[ArturP]

Nooo teraz to mocno przesadziłeś, a Nasz problem, że w dobrą stronę i ciężko będzie coś piękniejszego napisać i zilustrować.

[Radmar]

Ale jaki piękny stan! No rewelacja. Czytając, poczułem się przez chwilę jakbym cofnął się w czasie.